4 mei 2016 Issoudun / Chateauroux

Vandaag zou een lange dag worden, we vertrokken derhalve om half 8 al. Ook nu was het frisjes. De route is heel goed aangegeven, je hebt bijna het boekje niet meer nodig. In de ochtend maken we de meeste meters. De zon was al snel warm, het zou vandaag een hete dag worden. Ik ben al enorm verbrand op mijn armen. Ben vergeten zonnebrand mee te nemen maar ja, wie denkt daaraan als het in Nederland slechts 12 graden is? Nou dat heb ik geweten, de blaren stonden op mijn armen. Ook Marjorie is op haar armen verbrand. Na 10 kilometer liepen we langs een golf baan. We zijn er naar toe gelopen en vroegen of we een koud drankje konden bestellen. Ja hoor dat kon wel. Loop je daar met je rugzak gewoon over de green voor een foto'tje. De route nam ons door velden, enorme velden met lijnzaad. Het geeft een bepaalde geur, Marjorie vindt dat het naar rotte kadavers ruikt. Hahaha, die heeft kilometers lang met die stank in haar neus gelopen. Kilometer na kilometer door de velden over een redelijk vlak landschap. Heel mooi, heel saai. Dit hebben we nu wel gezien. Het lopen gaat goed, toch gaat op een gegeven moment je voeten pijn doen en je weet dat je door moet. Dan is het zwaar. Bij iedere pauze gaan de schoenen en sokken uit en masseren we onze voeten. Daarna kan je er weer tegen. Vandaag liepen we langs La Tripterie. Je komt langs velden en langs een bos en daar staan ineens 25 oude Citroen Traction Avants, volledig weggeroest bij elkaar mooi te wezen. De boer maait het gras erom heen weg, het is een waar kunstwerk. Ik moest foto's maken. Een pracht moment om bij weg te dromen. Stel je toch eens voor, zoveel klassiekers, vergane glorie, tijdsbeeld van de jaren 40/50/60. Als die auto's hun verhaal konden vertellen, wat zouden ze ons melden? Over mensen, over reizen, over de tijd, over de liefdes, over de oorlog, over de afstanden, over het tijdsbeeld. Ik word hier helemaal lyrisch van. Marjorie kijkt me aan en zegt: Je bent echt een romanticus. Voor mij staan hier allemaal oude roestige auto's. Het is maar hoe je het bekijkt. Tja.....We moesten verder. We liepen weer door velden, ik bij voorop Marjorie op 50 meter achter me. Links, op 40 meter afstand stonden ca. 10 bijenkasten bij elkaar in de bosjes. De bijen zoemden er omheen. Ik liep gewoon door totdat ik Marjorie hoor roepen: Nico! Nico! Help! Ik draai me om en zie Marjorie woest om zich heen slaan terwijl ze haar rugzak af gooit en haar stokken weggooit. O nee hé, shit de bijen. Ik hoorde ze nu zelf ook zoemend om me heen en er zat er 1 in mijn haar. Nou, dan raak je ff in paniek hoor. In mijn haar, op mijn arm, in mijn shirt. Auw een prik, ik wordt gestoken. Marjorie wordt ook gestoken, ze schreeuwt dat er 1 in haar haar zit. Ik rende naar haar toe En ja hoor, er zoemde een bij die vast zat in haar kroeshaar. Ze had nog meer bijen om zich heen zoemen. De bij in haar haar sloeg ik eruit en ik hoorde Marjorie roepen, auw auw ze prikken me! We moesten elkaar helpen! Dansend en met om ons heen slaande bewegingen renden we weg. Na 30 meter stopten we. De bijen waren weg. We raapten onze moed bij elkaar en haalden de rugzakken weer op en liepen snel verder. Moe of niet moe, adrenaline geeft je zoveel energie dat we eerst een stuk doorliepen voordat we vermoeid gingen zitten. Nu konden we er wel om lachen. Bijen steken minder hard ten opzichte van wespen en je hebt er minder last van dat weten we nu. Wat zal onze imker Ab hierom lachen als hij dat leest. De laatste 10 kilometer waren zwaar en vermoeiend. In Chateauroux wilde Marjorie een goed hotel opzoeken deze keer want ze wilde dat ik op 5 mei, mijn verjaardag fit zou starten. Na een heerlijk en goede douche hebben we om 8 uur 2 minuten stilte in acht genomen zoals het hoort. Daarna lekker gegeten en vroeg gaan slapen. Gelopen: 33 kilometer.